27/6/2021 0 Comments STILTEZodra je kinderen krijgt, is het gedaan met de stilte.
Nou was dat proces bij mij al eerder begonnen - toen ik mijn lief ontmoette - maar je weet pas echt wat herrie is als je jonge kinderen in huis hebt. Een krijsende baby is als ‘kryptonite’ voor kersverse ouders. Je kunt niets meer, laat alles uit je handen vallen, het enige wat je wilt is dat DE BABY STOPT MET HUILEN. Ik ben heel blij met mijn twee kinderen, maar ik heb nooit een groot gezin geambieerd. Ik vond de baby’s die ik heb mogen meemaken al luidruchtig genoeg. En dan viel onze oudste nog mee, achteraf gezien. Hij huilde als te vroeg geboren klein garnaaltje wel veel, maar dat was een klagerig 5 ponds huiltje, niet te vergelijken met de gezonde zeven ponder die we daarna kregen. Zijn zusje kon een flinke keel opzetten. Gelukkig huilde ze alleen als ze honger had, werd mevrouw op haar wenken bediend dan was ze heel lief. En dat is eigenlijk nog steeds zo. Peuters kunnen ook goed herrie maken. Gillen, schreeuwen, liefst terwijl ze elkaar met een blokje op het hoofd timmeren. Het is een manier van communiceren. In dat kader schijnt het dat je baby’s en peuters gebarentaal kunt leren. Ik heb weleens een halfslachtige poging gedaan, maar het was bij onze kinderen eigenlijk niet nodig, omdat ze snel leerden praten. Met als gevolg dat ze ons de oren van het hoofd kletsten. En dat doen ze nog steeds. Heel wonderlijk, hoe die kleine wezentjes die uit ons zijn voortgekomen hun eigen mening en kijk op de wereld hebben. Toen de kinderen klein waren waren momenten van stilte zeldzaam. Zelfs als ik op de wc zat klopte er vaak een knuistje tegen de deur: ‘Mama? Mama!’ Ik heb sinds ik kinderen heb altijd de deur van de wc open, de weg van de minste weerstand. Ik wil dat op mijn werk nog wel eens vergeten, daar moet de deur wel dicht. Alleen als mijn man erbij was, kon ik rustig naar de wc. Als je kinderen groter zijn, kun je je bijna niet meer voorstellen dat dat je enige rustmoment was, op de wc. Tegenwoordig zijn onze kinderen tieners en slaan ze nog maar zelden met blokjes op elkaars hoofd. En de laatste jaren kwam het steeds vaker voor dat beide kinderen niet thuis waren. Muziekles, hockey, spelen bij vriendinnetjes, buiten voetballen. Dan zat ik alleen in de woonkamer en kon een boek lezen. Een boek! Of ongestoord pianospelen, ook zo heerlijk. Toen ze kleiner waren probeerde ik dat ook wel eens, maar dat werd toch vaak een quatre-mains. Of een six-mains. In coronatijd komt het niet meer zo vaak voor dat ik alleen thuis ben, zonder mijn druktemakers. Maar als het gebeurt, vind ik het heerlijk om even in de stilte te zijn. De enige die nu nog stil moet zijn, is de stem in mijn hoofd. Die zegt dat ik nu mooi een wasje kan draaien.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
September 2021
Categories |