18/4/2021 0 Comments JONGAls je oudere mensen hoort praten, krijg je de indruk dat kinderen vroeger veel meer discipline meekregen. Je bord leegeten, niet tegenspreken, met twee woorden spreken (nooit begrepen) en op tijd naar bed. Maar voor mijn generatie, met ouders die in de jaren zestig opgroeiden, was dat lang niet altijd het geval. Het hippietijdperk zorgde voor een losse opvoedstijl, ook bij mijn ouders, hoewel die zich -jammer- nooit als hippies hebben gedragen.
Ik moest wel mijn bord leegeten, dat wel. Ik herinner me nog dat ik vaak als laatste nog aan tafel zat, omdat ik zo langzaam at, maar ik kwam er pas vanaf als ik de laatste kruimel had opgegeten. Dat langzame eten was overigens tijdens de ontgroening bij mijn studentenvereniging een behoorlijke handicap. Verder waren mijn ouders behoorlijk soepel. Zo kan ik me niet herinneren dat ik ooit huisarrest heb gehad. Misschien kwam dat omdat ik zo braaf was. Mijn kinderen zijn iets minder braaf. Allebei doen ze af en toe wel iets stouts. Dat hebben ze van hun vader. Wat doe je dan, als je kinderen stout doen? Vroeger zetten we ze wel eens op de trap, een beproefd en doeltreffend middel. Althans, bij de oudste, bij de jongste had dit geen zin, want zij ging óf gezellig zitten spelen óf ze kwam gewoon elke keer weer binnenlopen. Nu ze allebei de tienerleeftijd hebben bereikt, kunnen we ze niet meer op de trap zetten. We proberen vooral veel met ze te praten en het goede voorbeeld te geven. Laatst hebben we onze oudste voor het eerst huisarrest gegeven. Een duidelijk signaal was nodig. Maar je moet het ook allemaal niet té serieus nemen. Bij professionele opvoeders, zoals op de school van mijn oudste, bekruipt me wel eens het gevoel dat ze alle gedrag dat ‘buiten de lijntjes’ kleurt zeer persoonlijk opvatten. De rector schrijft teksten als ‘waar doen we het allemaal voor’, met een groot arme ik-gehalte. Tja, waar doe je het voor? Voor een stel apenkoppen, jongens en meisjes in de puberleeftijd, die hun grenzen verkennen en die je met zachte doch duidelijke hand bij probeert te sturen. Een nobele taak. Een taak die je af en toe laat zuchten en met je ogen rollen. Misschien heb ik makkelijk praten; die professionele opvoeders zitten jaar in jaar uit met pubers opgescheept. Die van mij groeien op en zullen -hopelijk- op een gegeven moment als vanzelf verstandige volwassenen worden. Hoewel dat bij mij ook ongeveer tot mijn vijfenveertigste heeft geduurd.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
September 2021
Categories |